∫  Eventjes de stad in.


Het is koude zaterdag middag. Het is een uur of 4 en in de verte zie je de zon al zakken. De koude wind die je neus en wangen rood doet kleuren en in je huid prikt. Geweldig, die muziek die 'drukte' word genoemd. Het ritmische 'geklak' van hakken op de kinderkopjes naast het geklak van die van mij. Het zou zo een beat kunnen zijn van een nieuwe song van Tiësto. Je raakt haast in een trans. De kerkklokken die klinken. Het gepraat van de lopende humanitaire gestoorden, met een eigen wil genaamd; de mens. Ze lopen door elkaar, zigzaggend, haaks en gedraaid. Er zit niet echt een patroon in. Ze praten, giechelen, lachen, schreeuwen, roepen en fluisteren. Al heb ik geen idee wat er gezegd wordt, het enige wat je hoort is bla bla geroezemoes. Iedereen lijkt hun woorden maar voor zichzelf en de naaste persoon/personen te houden, erg egoïstisch. Hetgeen wat je ziet? Dwaze personen die krioelen over de grond. Als wanhopige torren op zoek naar een droge schuilplaats ergens hoger op, omdat ze anders verdrinken door de regendruppels die uit de hemel naar beneden storten en vanaf de grond weer omhoog komen als mini tsunami's. Flitsen die langs je heen razen met de snelheid van het licht. Een paar dikke duiven die opvliegen, omdat ze zich bedreigt voelen door de kleine kinderen die hun kant op rennen met brood. Ik denk dat ze dat doen omdat ze ze willen voeren, de kinderen lijken zo onschuldig. Ik blijf even staan en blijf kijken. Ik zie dat de kleinste zijn stukje brood naar een duif gooit en smerige woorden naar het dier werpt. Weer een les; niet alles is wat het lijkt. Ik loop door en staar voor me uit. Daar is dat gevoel, dat gevoel dat ik niet vaak voel, maar als ik het voel, ben ik in mijn nopjes. Het gevoel van geluk, het niet angstig zijn. Ik ga op in het heerlijke gevoel van vrijheid, want vrijheid, ooooh vrijheid, wat is vrijheid heerlijk. Ik hou zelfs van het woord, vrijheid, hoe vaker ik het lees en zie hoe geweldiger ik me voel. Misschien moet ik toch maar alvast mijn verlanglijstje voor kerstmis gaan schrijven. Met maar een woord, vrijheid.